De wind waait en speelt met blaadjes een plastic zak. In de schemering komen de straatlantaarns tot leven. Overal gaat iedereen zijn eigen gang.
Niemand let op mij. Ik slalom onzichtbaar door de massa’s mensen. Ik ben op weg naar een doel dat ik nog niet ken, maar dat me subtiel in een bepaalde richting probeert te trekken.
Ik sluit mijn ogen en al het geluid verdwijnt, alsof het in een soort van vacuüm is getrokken. Ook de wind en regen zijn een ogenblik helemaal weg. Wanneer ik mijn ogen weer open doe sta ik voor een huis –mijn huis- en kijk door het voorkamerraam naar binnen.
Twee kinderen spelen met lego op het tapijt. Hun moeder zit op de bank met een derde kind en een prentenboek. Uit een boxje komt zacht wat klassieke muziek. De warmte die het tafereel straalt doet haast pijn. Vooral wanneer ik de muziek herken. Het is één mijn favorieten, The Sorcerer’s Apprentice van Paul Dukas.
Uit alle macht probeer ik elk detail in me op te nemen als mijn blik op de richel boven de open haard valt. Daar, achter glas en beschenen door een felgekleurd waxinelichtje kijk ik naar een foto van haar en mij. Samen, lachend naar iemand aan de andere kant van de camera. Voor altijd jong.
Plotseling voel ik me warm worden en alles lijkt veel te overbelicht. Ik word opgetild en meegevoerd dat licht in. Op dat moment gaat de deurbel. Ik zie nog net twee ernstig kijkende agenten voor de deur staan.
Dan wordt alles wit.
Wegens Succes Gecanceld 
Ohw wauw. Heel mooi.
Haha dankje!